Er zijn veel woorden die we kunnen schrijven over samen en inclusiviteit. Maar de persoonlijke verhalen die ik vaak hoor geven aan dat het niet “normaal” is om inclusief te denken.
Als persoon ben ik dan ook niet voor stigmatiseren. Jongeren die op straat rondhangen hebben een plek nodig. De ouderen die alleen thuis zitten hebben een maatje nodig, We hebben allemaal wel iets of iemand nodig. Het voor of tegen kamp zijn vaak de minderheid die zo hard roepen dat de meerderheid niet meer te verstaan is. Zij promoten de exclusiviteit. Bij de Partij van de Arbeid heb ik dat gevoel niet. Alle mensen die ik tot nu toe heb ontmoet zijn dan ook niet de schreeuwers maar de doeners. Men komt naast je staan, helpt je mee met je uitdaging.
Als ik ons plan voor de komende 4 jaar doorlees zie je dat ook. Het is geschreven op samen doen. In welk hokje jij je ook plaatst, er is ruimte voor wat jij nodig hebt.
Je kan namelijk door iedereen in een hokje geplaatst worden, maar bij ons tel je mee.