Ik hou van Amersfoort

Eerst wordt je buur gesloopt, daarna is er woningnood.
Dat is gewoon beleid!
Ik hou van Amersfoort.

Een mooie stad, goed bereikbaar, prachtige binnenstad en lieve mensen. Ik voel me er erg thuis.

Maar voor dit thuis voelen betaal ik een prijs. Een hoge prijs. Een té hoge prijs. Want huren in de vrije sector betekent dat ik voor een appartement maandelijks 1400 euro betaal aan een vastgoedinvesteerder. En daarin ben ik niet alleen. Veel mensen in Amersfoort worden gedwongen hoge maandlasten te accepteren om een thuis te vinden in onze stad. Dat leidt er toe dat alleen mensen met hoge inkomen en/of rijke ouders in Amersfoort kunnen wonen.

Nu is er niks mis met het hebben van een goed salaris of welgestelde ouders, maar niet voor iedereen is dat geluk weggelegd.

Voor hen betekent dit dat zij niet in Amersfoort kunnen wonen of dat ze  elke maand krom moeten liggen voor een fatsoenlijk dak boven hoofd. Beide zijn voor mij onacceptabel. Wonen is een recht. Als we dit zo door laten gaan wordt Amersfoort een stad waar alleen de elite kan wonen. En dat zou zonde zijn. Amersfoort is juist een mooie stad omdat alle lagen van de bevolking er wonen, en omdat we het iedereen gunnen betaalbaar te wonen.

Deze wooncrisis is geen toeval. Het is het gevolg van jarenlange liberale politiek die geloofde dat marktwerking tot betere huisvesting zou gaan leiden. Dat liberalisme heeft gefaald. Het is daarom tijd om van de woningmarkt weer volkshuisvesting te maken. Het is niet alleen een kwestie van meer woningen bouwen, het is ook een kwestie van de juiste woningen voor de juiste mensen bouwen. Dat betekent dat we weer meer moeten gaan investeren in sociale woningbouw. Naast dat we hiermee mensen een betaalbare woning gunnen, is het ook de sleutel voor het oplossen van de wooncrisis. Dat gaat er namelijk voor zorgen dat mensen die geen huis kunnen kopen voor een betaalbare prijs kunnen huren en dat zij niet meer zijn overgeleverd aan de vrije sector. Dat leidt tot verminderde vraag, wat tot lagere prijzen in de vrije sector leidt.

Als de prijzen in de vrije sector normaliseren, is er ook niet voor elke huurder noodzaak om zo snel mogelijk te kopen. Dat verlaagt ook in de koopsector de vraag, en daarmee de prijs. Zo koelen we de markt af en doorbreken we de opwaartse spiraal van hoge huizen- en huurprijzen.

Van meer solidariteit wordt iedereen beter. De sociale huursector is de hoeksteen van de volkshuisvesting. Tijd om deze hoeksteen weer tot zijn glorie te verheffen!